تاثیر طولانی مدت تزریق پری‌ناتال بوپروپیون بر اسپایک‌های دسته جمعی برش‌های زنده هیپوکامپ نوزادان موش‌های بزرگ سفید آزمایشگاهی

سابقه و هدف: تاثیرات داروهای ضد افسردگی در دوران پری‌ناتال بر ساختارهای سیستم عصبی به‌دلیل استفاده فراوان آن‌ها اهمیت ویژه‌ای در تحقیقات علوم اعصاب دارد. بوپروپیون یک داروی ضد افسردگی آتیپیک است که تحت تصویب سازمان غذا و داروی آمریکا برای ترک سیگار به‌طور گسترده‌ای استفاده می‌شود. مطالعه اثرات سیناپسی این دارو می‌تواند مکانیسم اثر آن به عنوان عامل کاهنده وابستگی به سیگار را آشکار کند. در این مطالعه اثرات طولانی مدت بوپروپیون بر دامنه اسپایک‌های دسته جمعی Population spike (PS) هیپوکامپ نوزادان به‌عنوان شاخصی از شکل‌پذیری سیناپسی بررسی شده است. مواد و روش‌ها: اسلایس های هیپوکامپ از نوزادان 18تا 25 روزه موش‌های بزرگ سفید آزمایشگاهی تهیه ‌شد. گروه‌های آزمایشی شامل کنترل و تیمار شده با بوپروپیون بودند. بوپروپیون روزانهmg/Kg 40 به‌صورت درون صفاقی قبل و پس از تولد به‌عنوان پیش تیمار بکار برده ‌شد. هم‌چنین بوپروپیون با غلظت 10، 50 و 200 میکرومول در ACSF و به مدت 30 دقیقه پرفیوژ شده و دامنه PS بررسی شد. دامنه PS در استریاتوم رادیاتوم قبل و پس از پرفیوژن بوپروپیون اندازه‌گیری شد. دامنه PS قبل از پرفیوژن بوپروپیون به‌عنوان پایه (100%) در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در غلظت 10میکرومول دامنه اسپایک دسته جمعی کاهش نیافت و بوپروپیون اثرات مشخصی در دامنه PS نداشت. بوپروپیون در غلظت 50 میکرومول، توانست دامنه پاسخ‌ها را در 50% موارد کاهش دهد. پرفیوژن 200 میکرومول بوپروپیون در همه اسلایس‌ها (22n=) دامنه PS را کاهش داد و در نهایت در 8 اسلایس از 22 اسلایس دامنه اسپایک کاملاً از بین رفته بود. این در حالی است که میزان کاهش در اسلایس‌های بدون تیمار بیش‌تر از اسلایس‌های تحت تیمار بوده است. نتیجه‌گیری: آنالیز داده‌ها نشان داد که تجویز طولانی مدت بوپروپیون و پرفیوژن آن در غلظت‌های 50 و 200 میکرومول دامنه اسپایک‌های تجمعی را کاهش می‌دهد. سازگاری سیناپسی در غلظت 200 میکرومول ما بین گروه‌های تیمار شده و نشده در یافته‌های ما دیده شد.